"Το Μάρτιο του 1968 θα έλεγε κανείς με σιγουριά ότι, ο γαλλικός πληθυσμός ήταν εντελώς αποχαυνωμένος. Όμως, δύο μήνες μετά ήρθε ο Μάης….. Κανείς, ποτέ, δεν προέβλεψε μία κοινωνική έκρηξη ή μία ριζική αλλαγή στη στάση του πληθυσμού. Η Ιστορία είναι δημιουργία", είχε γράψει ο Καστοριάδης.

Αντίστοιχα, το Μάρτιο του 2012 θα έλεγε κανείς με απόλυτη βεβαιότητα ότι, οι Έλληνες αποδέχονται στωικά τη μοίρα τους, επιτρέπουν την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, σκύβουν το κεφάλι και δεν ενδιαφέρονται ούτε για την πατρίδα τους, ούτε για τα παιδιά τους. Όμως, δύο μήνες αργότερα, ήλθε ο Μάης – όπου η στάση των Ελλήνων άλλαξε, απρόσμενα και ριζικά - μέσα από μία «δημοκρατικά ώριμη έκρηξη», μοναδική στην ιστορία.

Ο απελευθερωμένος θυμός των Ελλήνων, ο οποίος ακολούθησε την εκκωφαντική «σιωπή των αμνών», δεν είναι σίγουρο ότι θα διαρκέσει για πολύ – γεγονός που δεν πρέπει να υποτιμηθεί από εκείνα τα κόμματα, τα οποία «εξαργύρωσαν» τη θυμωμένη ψήφο τους, εάν τυχόν δεν έχουν δυνατότητες σωστού «χειρισμού» της. Η κατακόρυφη άνοδος της εκλογικής δύναμης είναι κατά πολύ περισσότερο «προβληματική», από τη ραγδαία κάθοδο – αφού, όσο πιο πολύ ανεβαίνει κανείς σε μία σκάλα, τόσο πιο επικίνδυνη, εάν όχι θανατηφόρα, γίνεται η πτώση του.

Επομένως τα «κερδισμένα» κόμματα οφείλουν, κατά την άποψη μας, να «στρατολογήσουν» άμεσα ικανά και επαρκή στελέχη, έτσι ώστε να τιμήσουν την εμπιστοσύνη, με την οποία βράβευσαν τους αγώνες και τις θέσεις τους οι Έλληνες Πολίτες – ενώ είναι υποχρεωμένα να συνεργασθούν και να συγκυβερνήσουν, πάντοτε με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, εάν δεν επιθυμούν να εξαργυρώσουν την «κατακραυγή» και την απόλυτη απαξίωση, εκ μέρους των νέων ή παλαιοτέρων ψηφοφόρων τους.

Ο πρώτος γύρος του «παιχνιδιού», το εύκολο μέρος του καλύτερα, ολοκληρώθηκε – η δεύτερη πράξη του δράματος, η πλέον δύσκολη, επικίνδυνη και επώδυνη, θα ακολουθήσει πάρα πολύ σύντομα. Η διαφθορά, οι αγορές, όπως και οι επίδοξοι ηγεμόνες ή/και οι εισβολείς, «εκδικούνται ανελέητα» όλους όσους δεν υποκύπτουν στις εντολές και στις αιμοβόρες «ορέξεις» τους – κάτι που ελπίζουμε να μην έχει υποτιμηθεί από κανέναν, αλλά και να μην το φοβάται κανείς περισσότερο από όσο πρέπει.

Η «κάθαρση» είναι μία εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία, η οποία διαρκεί ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα - το οποίο συνοδεύεται συνήθως από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Εν τούτοις, είναι απαραίτητο συστατικό του ελεύθερου, δημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει διαφορετικά τη διαφθορά και τη διαπλοκή της πολιτικής εξουσίας, με την οικονομική και με τη μεντιακή.

Υπενθυμίζουμε ότι, σύμφωνα με τον Keynes, “Ο οικονομολόγος, όπως και ο πολιτικός, όταν απευθύνεται στην κοινή γνώμη (η απροσδιόριστη μαζική κοινή γνώμη εμπεριέχει τόσο το ουσιώδες, όσο και το επουσιώδες), χρησιμοποιεί επίσης την πειθώ – αλλά, σε αντίθεση με τον πολιτικό, μόνο υπό τη διάσταση της ως ρητορικό συμπλήρωμα της αλήθειας”.

ΕΚΛΟΓΕΣ 2012

Το μήνυμα των εκλογών, η απόφαση καλύτερα των Ελλήνων, είναι ξεκάθαρη: Σε γενικές γραμμές λοιπόν,  (α) απελευθέρωση από τα νύχια του ΔΝΤ (65%),  (β) συνδυασμός της πολιτικής λιτότητας, χωρίς νέα μέτρα, με ανάπτυξη,  (γ) παραμονή στην Ευρωζώνη (σχεδόν 90%),  (δ) συνεργασία τουλάχιστον τριών κομμάτων στην κυβέρνηση,  (ε) άμεση λύση του τεράστιου προβλήματος της λαθρομετανάστευσης  (στ) κάθαρση και τιμωρία όλων αυτών που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία.

Παράλληλα, η πτώση των ποσοστών του δικομματισμού, από σχεδόν 80% κάτω από το 35% αποτελεί μία δυναμική κοινοβουλευτική επανάσταση - μοναδική στην Ιστορία, σε μία ανεπτυγμένη, δυτική χώρα.

Η σύσταση μίας κυβέρνησης συνεργασίας, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, είναι μία πολύ δύσκολη διαδικασία, η οποία προφανώς θα διαρκέσει - ενώ πιθανότατα θα συνοδευθεί από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Η σημερινή έλλειψη κυβέρνησης δεν είναι ότι καλύτερο για την Ελλάδα, αλλά δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η συντέλεια του κόσμου - αφού υπάρχουν και άλλες χώρες, πολύ περισσότερο χρεωμένες από την Ελλάδα, όπως για παράδειγμα το Βέλγιο (με κριτήριο το συνολικό χρέος), οι οποίες δεν έχουν για πολλούς μήνες κυβέρνηση.

Υπάρχουν φυσικά σημαντικότατα θέματα, τα οποία απαιτούν άμεσες αποφάσεις - όπως το κουπόνι του ομολόγου αξίας 20 δις γεν (4,5%), για το οποίο έχουμε προθεσμία 30 ημερών, το ομόλογο αγγλικού δικαίου, ύψους 463 εκ. €, το οποίο λήγει στις 15. Μαΐου (συνολικά οφείλονται 7 δις € σε ομόλογα αγγλικού δικαίου, ενώ το σημαντικότερο εδώ δεν είναι η πληρωμή των 463 εκ. €, αφού υπάρχει πρόβλεψη, αλλά η αποδοχή της χωρίς διαγραφή - μία πολύ δύσκολη απόφαση, επειδή η μη πληρωμή τους στο 100% θα ισοδυναμούσε με χρεοκοπία, σε συνδυασμό με δικαστικές διεκδικήσεις των κατόχων τους, ενώ η πληρωμή θα δημιουργούσε προβλήματα με αυτούς που υποχρεώθηκαν σε διαγραφή από το PSI), καθώς επίσης η λήψη των επομένων δόσεων του διακρατικού δανείου.

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, τα νέα ομόλογα, τα οποία εκδόθηκαν σε αντικατάσταση των παλαιοτέρων στα πλαίσια του PSI, λήξης το 2023, διαπραγματεύονται με απόδοση 23,1% - δηλαδή, στο 77% της αξίας τους, γεγονός που σημαίνει ότι, προεξοφλείται μία επόμενη διαγραφή από τις αγορές. Για σύγκριση, το γερμανικό δεκαετές ομόλογο έχει απόδοση 1,56%.

Ο συμπαθέστατος τώρα πολιτικός, ο οποίος φέρεται να έκανε τις δηλώσεις περί "δέσμευσης καταθέσεων", δεν έχει προφανώς κατανοήσει ότι, η θέση του είναι πλέον εντελώς διαφορετική και ότι κάποια ΜΜΕ κάνουν αυτό ακριβώς, για το οποίο διαμαρτυρήθηκε - παραποιούν και (παρ)ερμηνεύουν κατά το δοκούν τις δηλώσεις. Ένα κόμμα, στη νέα του θέση, πρέπει να μιλάει ελάχιστα και με απόλυτη "φειδώ" - πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα δεν αντέχει καινούργιους ερασιτέχνες στην Πολιτική, όσο συμπαθητικοί και αν είναι.

Με δεδομένο δε ότι τα διλήμματα, οι εκβιασμοί, η τρομοκρατία και οι επιθέσεις εκ μέρους των τοκογλύφων (πόσο μάλλον εάν θεωρήσει κανείς αυθαίρετα ότι, τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Γερμανία ή η Κομισιόν, είναι "υπάλληλοι" τους) θα ενταθούν σε μεγάλο βαθμό, οι Έλληνες Πολίτες και τα κόμματα τους οφείλουν να είναι προσεκτικοί μεν, αλλά αποφασισμένοι για όλα - υποχρεωμένοι να σεβαστούν και να υπερασπίσουν την κοινή βούληση, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές.

Άλλωστε τα προβλήματα της Ευρωζώνης εντείνονται καθημερινά - με την Ισπανία και την Ιταλία να έχουν ήδη πάρει τη σκυτάλη από την Ελλάδα, ενώ η έκθεση του ΔΝΤ για τη γερμανική οικονομία αφήνει πολλά κενά, κυρίως λόγω της πολύ επικίνδυνης εξάρτησης της από τις υπόλοιπες χώρες.

Παράλληλα, εκκρεμεί το δημοψήφισμα στην υπερχρεωμένη Ιρλανδία, σε σχέση με το δημοσιονομικό σύμφωνο που θέλει να επιβάλλει η Γερμανία, καθώς επίσης η νέα πολιτική γραμμή της Γαλλίας - ενώ η Πορτογαλία, η Αυστρία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Μ. Βρετανία κλπ. δεν αντιμετωπίζουν μικρότερα προβλήματα.

Απαιτείται λοιπόν υπομονή και ψυχραιμία από όλους τους Έλληνες - καθώς επίσης αυτοσυγκράτηση και καμία απολύτως αναφορά σε φανταστικά σενάρια περί μονομερούς "αποβολής" από το κοινό νόμισμα, αφού κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τις συνθήκες. Κλείνοντας, παραθέτουμε δύο άρθρα από τον έγκριτο γερμανικό Τύπο:

Είναι δυνατή η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη; (άρθρο από τις 09.05.2012 στο  Berlin dpa-AFX)

Νομική βάση: Ακόμη και αν οι φωνές για την έξοδο της Ελλάδας γίνονται δυνατότερες, ενώ για πρώτη φορά η ΕΚΤ αναφέρθηκε σε ένα τέτοιο σενάριο, δεν είναι εφικτή η αποβολή της χώρας από την Ευρωζώνη, εκ μέρους των άλλων κρατών - αφού δεν προβλέπεται από τις συμφωνίες. Αν και θα μπορούσε ίσως να φύγει μόνη της η Ελλάδα, θα ήταν κάτι εντελώς καινούργιο για ολόκληρο το ευρωσύστημα, επειδή δεν υπάρχουν κανόνες για κάτι τέτοιο.

Οι επιπτώσεις για την Ελλάδα: Τυχόν έξοδος της χώρας θα σήμαινε πιθανότατα την ολοκληρωτική οικονομική της κατάρρευση. Η Ελλάδα θα έπρεπε να υιοθετήσει ένα εθνικό νόμισμα, την παλαιά δραχμή ίσως, η οποία θα υποτιμούταν ραγδαία. Η χώρα βέβαια θα γινόταν διεθνώς ανταγωνιστικότερη, επειδή τα προϊόντα της θα ήταν φθηνότερα στις αγορές του εξωτερικού. Από την άλλη πλευρά όμως θα αυξανόταν τα χρέη της, δημόσια και ιδιωτικά, σαν αποτέλεσμα της υποτίμησης του νομίσματος της. Χωρίς βοήθεια εκ μέρους τρίτων και χωρίς ενίσχυση των τραπεζών της από το εξωτερικό, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να τα καταφέρει.

Οι επιπτώσεις για την Ευρωζώνη: Είναι εξαιρετικά δύσκολο να δοθεί απάντηση στο ερώτημα, εάν θα μπορούσε να αντέξει η Ευρωζώνη την έξοδο μίας χώρας της. Ο κίνδυνος μετάδοσης της κρίσης δανεισμού σε χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία είναι τεράστιος. Σε τελική ανάλυση κανένας επενδυτής δεν θα μπορούσε να αποκλείσει την περίπτωση εξόδου και άλλων χωρών από την Ευρωζώνη - με αποτέλεσμα τα επιτόκια των ομολόγων αυτών των κρατών να ανέλθουν σε τέτοια επίπεδα, τα οποία θα τις οδηγούσαν σε μία κατάσταση παρόμοια με αυτήν της Ελλάδας (στα όρια της χρεοκοπίας). Περαιτέρω θα κινδύνευε ολόκληρη η ζώνη του Ευρώ.

Άρθρο του Spiegel στις 07.05.2012,  σε ελεύθερη μετάφραση

Οι Έλληνες έδειξαν, ακόμη μία φορά σε όλους, τι σημαίνει «τσεκούρι». Δεν φοβήθηκαν και δεν εντυπωσιάστηκαν ούτε από τις απειλές των ξένων, ούτε από τις υποδείξεις, ούτε από τη χρεοκοπία. Που θα οδηγήσει αυτή η καινούργια αλλαγή στο ατελείωτο Ελληνικό δράμα, τόσο την Ελλάδα, όσο και την Ευρώπη, δεν γνωρίζει κανείς. Για τους Έλληνες, ήταν καταρχήν σημαντική η τιμωρία εκείνων των πολιτικών, οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα τους στη μιζέρια - αυτών που στα μάτια τους είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για την πτώχευση.

Οι πολιτικοί είναι κατά τους Έλληνες ένοχοι για τη διαφθορά, για τη συνεχή μείωση του παραγομένου προϊόντος (ύφεση), καθώς επίσης για τη συνεχή αύξηση της ανεργίας. Είναι ένοχοι για την απίστευτη μείωση των μισθών και των συντάξεων, για τη ραγδαία κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου – ένοχοι για το ότι δεν είναι πλέον «ζηλευτή» η πανέμορφη, πάμπλουτη και υπερήφανη νησιωτική χώρα τους, αλλά ένα παράδειγμα προς αποφυγή, ένας «φάρος της κρίσης».

Όσον αφορά την Ευρώπη, υπήρξαν και εδώ «ύβρεις», καθώς επίσης θυμός εκ μέρους των Ελλήνων, σε μεγάλο βαθμό. Οι Έλληνες «προειδοποιήθηκαν» και απειλήθηκαν, από όλες τις πλευρές – Γερμανία, ΔΝΤ, Κομισιόν κοκ. Εν τούτοις, καμία από τις ξένες δυνάμεις δεν υπολόγισε ότι, η πολιτική της Ευρώπης με την Ελλάδα, θα οδηγούσε σε τέτοια καταστροφικά αποτελέσματα, τα οποία οι ερευνητές των εκλογών διαπιστώνουν για πρώτη φορά στη Δύση – στην απόλυτη κατάρρευση δηλαδή των δύο κομμάτων εξουσίας, τα οποία είχαν υπογράψει τα μνημόνια.

Άλλωστε, λίγες εβδομάδες πριν, ένας υψηλός απεσταλμένος της Κομισιόν μας είχε διαβεβαιώσει απολύτως σίγουρος ότι, το αποτέλεσμα των εκλογών θα ήταν είτε το παραδοσιακό, η απόλυτη πλειοψηφία δηλαδή ενός εκ των δύο κομμάτων, είτε, στη χειρότερη των περιπτώσεων, ένα αποτέλεσμα που θα επέτρεπε στα δύο κόμματα εξουσίας να κυβερνήσουν μαζί – μία εντελώς λανθασμένη πρόβλεψη, την οποία είχε υιοθετήσει ολόκληρη η Ευρώπη.

ΣΣ: Ένα ενδεχόμενο το οποίο, εφόσον συνέβαινε, θα σήμαινε ότι οι Έλληνες αποδέχονταν αδιαμαρτύρητα τα εγκληματικά μνημόνια, τον εξευτελισμό, την εξαθλίωση και την πλήρη απώλεια της εθνικής τους ανεξαρτησίας.

Αθήνα, 10. Μαΐου 2012

http://www.facebook.com/viliardos