“Παγιώνονται εξουσιαστικά συμφέροντα, τα οποία λειτουργούν ανασταλτικά σε κάθε προσπάθεια αντιστροφής της δεδομένης πλέον διαίρεσης εξουσίας και κοινωνίας. Σε μία έμμεση αντιπροσώπευση (κοινοβουλευτική δημοκρατία), κοινωνία και εξουσία διαιρούνται. Τα μέλη της κοινωνίας χάνουν το προνόμιο του εντολέα, το οποίο για να ασκείται πλήρως απαιτείται καθημερινή επιτήρηση των πολιτικών. Βασικά, στο όνομα της αποτελεσματικής διακυβέρνησης, οι πολίτες-εντολείς εκποιούν σε μερικές εκατοντάδες άτομα την κοινωνική και πολιτική τους ελευθερία, χωρίς να είναι κατοχυρωμένο το προνόμιο για άμεσο έλεγχο των κυβερνώντων.
Η επαρκής επιτήρηση της εξουσίας από τους πολίτες-εντολείς είναι σημαντική σε μία άμεση δημοκρατία – αλλά ακόμη πιο επιτακτική σε ένα πολίτευμα έμμεσης αντιπροσώπευσης…..Στο βαθμό και στην έκταση που Πολιτική και Κοινωνία διαιρούνται, οι πολιτικοί διευκολύνονται στην άσκηση της εξουσίας, με το να μετατρέπονται σε εξεζητημένους ανεξάρτητους «εξωπολιτικούς» δρώντες, οι οποίοι μπορούν να λειτουργούν ακόμη και με άκρατη ιδιοτέλεια. Επιτηδευμένα, για να εξυπηρετούν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, μπορούν να εμφανίζουν πολλές αποφάσεις ως ζητήματα «έκτακτης ανάγκης» - χάρη μίας αποτελεσματικής διακυβέρνησης” (Ήφαιστος).
Κείμενα
Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, ακόμη πιο ανόητο από το δόγμα της λιτότητας χωρίς αναπτυξιακά μέτρα, είναι το δόγμα της μη ύπαρξης εναλλακτικών λύσεων - η απολυταρχική «λογική» των μονόδρομων και των αναντικατάστατων (ας μην ξεχνάμε ότι, κατά τον Oskar Wilde, «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους»).
Ειδικά τώρα όσον αφορά το επίπεδο χρέωσης του δημοσίου μίας χώρας, η εύρεση των άριστων εναλλακτικών λύσεων, οι οποίες πάντοτε υπάρχουν, είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το ενεργητικό της - με τη δημόσια περιουσία της δηλαδή.
Επομένως, όταν μία κυβέρνηση ανακοινώνει μόνο το παθητικό (χρέη), χωρίς να αναφέρει το ενεργητικό (περιουσιακά στοιχεία) της χώρας της, ισχυριζόμενη ταυτόχρονα ότι η πολιτική των μνημονίων είναι μονόδρομος, όταν δεν συντάσσει λοιπόν έναν κρατικό Ισολογισμό και υποτάσσεται αδιαμαρτύρητα στους δανειστές της, δεν συμπεριφέρεται έντιμα απέναντι στους πολίτες - οι οποίοι την έφεραν στην εξουσία.
Από την άλλη πλευρά, οι πολίτες εκλέγουν μία κυβέρνηση, με στόχο, μεταξύ άλλων, να διαχειριστεί σωστά τα οικονομικά της πατρίδας τους - χωρίς να επιβαρύνει δυσανάλογα τους ίδιους. Δεν επιλέγουν σε καμία περίπτωση ένα κόμμα που απλά διαπιστώνει διάφορα προβλήματα, ενοχοποιεί νομοτελειακά όλες τις προηγούμενες ηγεσίες (μεταξύ άλλων για διάφορες «ατασθαλίες», χωρίς ταυτόχρονα να τις οδηγεί στη Δικαιοσύνη ή να επιβάλλει κυρώσεις) και επιχειρεί να ισοσκελίσει τον κρατικό προϋπολογισμό εις βάρος τους - με τις υπερβολικές αυξήσεις της φορολογίας, με τις μειώσεις των εισοδημάτων, με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και με την κατάργηση του κοινωνικού κράτους.
Άλλωστε, κανένα κόμμα δεν είναι υποχρεωμένο να θέσει υποψηφιότητα για τη διακυβέρνηση μίας χώρας - πόσο μάλλον εάν δεν έχει τη δυνατότητα, την ικανότητα και την επάρκεια που προϋποθέτει τόσο η συγκεκριμένη θέση, όσο και τα υπάρχοντα προβλήματα.
Τέλος, ακόμη και ο πιο ανόητος θα μπορούσε να κυβερνήσει μία χώρα, αυξάνοντας απλά τους φόρους των πολιτών και ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία, για να ανταπεξέλθει με τα χρέη ή/και με τις δημόσιες δαπάνες.
Βίοι παράλληλοι, συγκρουσιακοί
Θα μπορούσε εύκολα να ισχυριστεί κανείς, να διαπιστώσει καλύτερα ότι, στην Ευρώπη σήμερα υπάρχουν δύο μόνο δραστήριες «εθνότητες», ίδιες στο βάθος, αλλά εξωτερικά εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους - συγκρουσιακές σε κάθε περίπτωση, αλλά και εύκολο να συνεργαστούν, εάν εκμεταλλευθούν τα εκάστοτε προτερήματα τους, απαλύνοντας, καταπολεμώντας μάλλον αμοιβαία τα μεγάλα μειονεκτήματα τους: οι Έλληνες και οι Γερμανοί.
Όλοι οι υπόλοιποι λαοί ουσιαστικά «άγονται και φέρονται» από τις δύο αυτές «κυρίαρχες» εθνότητες – χωρίς καθόλου να το συνειδητοποιούν.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των Γερμανών είναι ασφαλώς ο τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζουν το παρελθόν τους – έχοντας αφομοιώσει σε μεγάλο βαθμό το ολοκαύτωμα, καθώς επίσης όλα τα υπόλοιπα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας.
Σε τελική ανάλυση, δεν είναι αυτοί εκείνοι που οδήγησαν ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη σε δύο καταστροφικούς, παγκόσμιους πολέμους ή/και σε εθνικιστικές, φυλετικές «εκκαθαρίσεις», αλλά κάποιοι άλλοι – τελευταία κάποιοι ναζί οι οποίοι, κάτω από την απολυταρχική ηγεσία του Χίτλερ (όπου οδηγήθηκαν καταναγκαστικά από τους Ευρωπαίους γείτονές τους, οι οποίοι τους είχαν αποκλείσει), «υποχρέωσαν» τους άκακους πολίτες να διαπράξουν τεράστια εγκλήματα, υπό το καθεστώς του φόβου και της τρομοκρατίας.
Όλα αυτά, παρά το ότι ο μέσος πολίτης, ο μέσος νους καλύτερα, αδυνατεί να πιστέψει ότι, το «φάντασμα» του Χίτλερ, η σκοτεινή σκιά του ίσως, υπήρχε παντού – «καταναγκάζοντας» τους Γερμανούς στρατιώτες, στα πιο απόμερα μέρη της Ευρώπης, να βασανίζουν ανθρώπους και να τους σκοτώνουν, «καίγοντας» και λεηλατώντας τα πάντα στο πέρασμα τους.
Στο σημείο αυτό, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς τους Γερμανούς – σε πλήρη αντίθεση με τους Έλληνες, οι οποίοι δεν μπορούν να αφομοιώσουν το μοναδικό τους πολιτισμό και γενικότερα το παρελθόν τους, παρά το ότι είναι το καλύτερο δυνατόν, σχεδόν «άριστο», σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη εθνότητα.
Το μεγαλύτερο τώρα μειονέκτημα των Γερμανών είναι η απίστευτη «μανία» τους να προγραμματίζουν τα πάντα – να θέλουν δηλαδή να σχεδιάσουν με κάθε λεπτομέρεια το απώτερο μέλλον τους, παρά το ότι δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζουν πως «ο Θεός γελάει, όταν οι άνθρωποι θέλουν να προβλέψουν το τι μέλλει γενέσθαι».
Σε πλήρη αντίθεση με τους Γερμανούς, οι Έλληνες διακρίνονται δυστυχώς από μία καταστροφική έλλειψη ενός ελάχιστου σχεδιασμού ή/και στοιχειώδους προγραμματισμού του εγγύτερου μέλλοντος τους – ενώ το απώτερο είναι φυσικά σαν να μην υπάρχει καθόλου.
Ακριβώς για το λόγο αυτό, η έκρηξη του ηφαιστείου θα συμβεί εντελώς απρόοπτα – με τους Έλληνες να μην επαναστατούν όταν βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού, αλλά όταν θα είναι ήδη με το ένα πόδι στο κενό.
Η ιδιαιτερότητα της πολιτικής
“Η πολιτική είναι ένα μίγμα απίστευτου θράσους, αυθάδους ανεπάρκειας, κοροϊδίας των πολιτών, ανικανότητας, εμπορίου με ξένα χρήματα και χρηματισμού, εις βάρος του δημοσίου…… Ουσιαστικά ένας άνθρωπος ωριμάζει, όταν παύει πια να επιβιώνει με τη βοήθεια των γονέων του – όταν αναλαμβάνει δηλαδή μόνος του όλες τις ευθύνες του. Αντίστοιχα, ένας Πολίτης ωριμάζει, όταν παύει να πιστεύει ότι οι πολιτικοί έχουν πράγματι τη δυνατότητα να λύσουν τα προβλήματα του” (Φιλελεύθερο Ινστιτούτο).
Θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε με την παραπάνω τοποθέτηση, τεκμηριώνοντας εύκολα την αντίθεση μας με το ότι, «η μοναδική προστασία μας απέναντι στην Οικονομική Εξουσία, είναι η Πολιτική».
Ακόμη περισσότερο, διαπιστώνοντας πως η οικονομική εξουσία, ειδικά οι μεγάλες πολυεθνικές, καθώς επίσης ο αχόρταγος χρηματοπιστωτικός κλάδος, αφενός μεν έχουν μονοπωλήσει τις αγορές, αφετέρου τείνουν να αποκρατικοποιήσουν την πολιτική εξουσία, αναλαμβάνοντας πλέον εξ ολοκλήρου τα ηνία της Δύσης, είναι αδύνατον να αποδεχθούμε την κυριαρχία τους στη θέση της Πολιτικής – πόσο μάλλον όταν είναι εμφανές ότι καταστρέφουν πια τη μεσαία τάξη, η οποία είχε αναλάβει σχεδόν εξ ολοκλήρου το βάρος της στήριξης του κοινωνικού κράτους.
Από την άλλη πλευρά όμως, έχοντας συνείδηση των τεράστιων αδυναμιών της Πολιτικής, η οποία ουσιαστικά διευκόλυνε την εγκαθίδρυση της «δικτατορίας των αγορών», με τη βοήθεια του νεοφιλελευθερισμού, βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολη θέση.
Ειδικότερα, είναι μάλλον δύσκολο να μην αποδεχθούμε το γεγονός ότι, η βασική επιδίωξη των πολιτικών είναι η εξουσία (δύναμη) - για την ανάληψη και διατήρηση της οποίας απαιτείται η πρόσβαση τους τόσο σε «κεφαλαιακές πηγές» (resources), όσο και σε «διατεταγμένα ΜΜΕ». Αναμφίβολα, ο βασικότερος στόχος τους είναι η εξέλιξη, η προσωπική τους καριέρα δηλαδή, όπως για παράδειγμα η άνοδος στην κομματική ιεραρχία και στη διακυβέρνηση μίας χώρας.
Άλλωστε, οι πολιτικοί δεν επιθυμούν λιγότερο από τους άλλους ανθρώπους να κερδίσουν χρήματα, ενώ συνήθως επιδιώκουν την εκπλήρωση των στόχων τους εις βάρος τρίτων. Δηλαδή, σπάνια επενδύουν τα δικά τους χρήματα, προτιμώντας να προωθούν την καριέρα τους με ξένα κεφάλαια – μοιράζοντας «υποσχέσεις επιστροφής» τους, όταν ανέλθουν στην εξουσία (οι εκλογικές καμπάνιες των πολιτικών, σχεδόν στο σύνολο τους, χρηματοδοτούνται από την οικονομική εξουσία – προφανώς έναντι «αδρών» ανταλλαγμάτων).
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα κόμματα, τα οποία συντηρούν τον πανάκριβο «μηχανισμό» τους αφενός μεν με τεράστια δάνεια από τις τράπεζες, αφετέρου δε με ενισχύσεις εκ μέρους των επιχειρήσεων (μαύρα ταμεία κλπ) – γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα την εξάρτηση τους από τους πάσης φύσεως χρηματοδότες, εάν όχι «εργοδότες» τους (το ότι παράλληλα απαιτούν από τους πολίτες φορολογική συνείδηση, θυσίες και εντιμότητα, χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό, αποτελεί ένα ακόμη «δείγμα» της ιδιαιτερότητας τους).
Επομένως, τόσο η διαφθορά, όσο και η διαπλοκή είναι, μάλλον «κατ’ ανάγκη», εάν όχι «εκ φύσεως», «συνώνυμα» της πολιτικής - ενώ δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι οι πολιτικοί θα ενεργούν ηθικότερα από όλους τους άλλους ανθρώπους, θα ενδιαφέρονται περισσότερο για το κοινό καλό, θα είναι λιγότερο «καριερίστες» και δεν θα επιθυμούν να πλουτίσουν.
Πως είναι δυνατόν λοιπόν να θεωρούμε ότι μπορεί η Πολιτική να μας προστατεύσει από την οικονομική εξουσία, αφού είναι σχεδόν υποχρεωμένη να διαπλέκεται μαζί της, εάν θέλει να επιτυγχάνει τους στόχους της;
Συνεχίζοντας στο θέμα μας θεωρούμε ότι, οι περισσότερο άνθρωποι σήμερα επιθυμούν την οικονομία της πραγματικά ελεύθερης αγοράς, μέσα στα πλαίσια ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο θα τους επιτρέπει να συναποφασίζουν για το μέλλον τους – κάτι που αδυνατούν πλέον φανερά να τους προσφέρουν τα υφιστάμενα, «χρεοκοπημένα» πολιτικά κόμματα της Δύσης.
Η αναδιανομή των εισοδημάτων και η διαχρονική απασχόληση θα πρέπει να εξασφαλίζονται, γεγονός που σημαίνει ότι οφείλουν να τοποθετούνται όρια στην ανάπτυξη των πολυεθνικών – μεταξύ άλλων, μέσα από τη σωστή λειτουργία των επιτροπών ανταγωνισμού. Ο χρηματοπιστωτικός κλάδος πρέπει να «ρυθμισθεί» άμεσα, με τις τράπεζες να επιστρέφουν στην παλαιότερη μορφή τους – δηλαδή, στην «προώθηση» των αποταμιεύσεων προς τις επενδύσεις στην πραγματική οικονομία, χωρίς κερδοσκοπικές τοποθετήσεις στις πάσης φύσεως «αγορές».
Περαιτέρω, η Πολιτική οφείλει να ελέγχει την τήρηση των νόμων, καθώς επίσης των κανόνων «συμβίωσης», με τους οποίους συμφωνεί η πλειοψηφία των Πολιτών. Τέλος, το κράτος πρέπει να έχει το μικρότερο δυνατό μέγεθος, ενώ η επιχειρηματική δραστηριοποίηση του οφείλει να περιορισθεί σε εκείνες μόνο τις εταιρείες, οι οποίες είναι είτε στρατηγικής σημασίας, είτε κοινωφελείς (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, ύδρευση) – διατηρώντας ελάχιστες άλλες (όπως για παράδειγμα μία εμπορική τράπεζα), για περιπτώσεις ανάγκης.
Μέσα στα παραπάνω πλαίσια, θεωρούμε ότι είναι απαραίτητος ο διαχωρισμός της εκτελεστικής εξουσίας από τη νομοθετική. Αυτό σημαίνει ότι τα κόμματα θα πρέπει να μετεξελιχθούν σε κυβερνητικές παρατάξεις (χωρίς νομοθετικές αρμοδιότητες αλλά μόνο εκτελεστικές), οι οποίες θα στελεχώνονται με τα ικανότερα άτομα ενός κράτους, κατά την κρίση των ηγετών τους - έτσι ώστε να μπορούν να πείσουν τους πολίτες ότι έχουν τη δυνατότητα και τα στελέχη για να κυβερνήσουν.
Η νομοθετική εξουσία θα πρέπει να ασκείται από βουλευτές, οι οποίοι θα εκλέγονται (ακόμη καλύτερα θα ήταν να επιλέγονταν τυχαία, με κλήρο δηλαδή μεταξύ αυτών που το επιθυμούν) από τους Πολίτες, χωρίς να έχουν κομματική ιδιότητα.
Η Βουλή λοιπόν, η οποία θα στελεχώνεται με ανεξάρτητους βουλευτές, μέσα από μία παράλληλη εκλογική διαδικασία (οι Πολίτες θα ψηφίζουν χωριστά, αφενός μεν για την εκλογή κυβέρνησης, αφετέρου για την εκλογή βουλευτών, οι οποίοι δεν θα συμμετέχουν στην κυβέρνηση), θα νομοθετεί κατ’ αποκλειστικότητα, ελέγχοντας παράλληλα την εκτελεστική εξουσία. Ειδικά όσον αφορά τους σημαντικότερους νόμους, αφού προετοιμάζονται από τη Βουλή, θα πρέπει να ψηφίζονται απ’ ευθείας από τους Πολίτες, στα πλαίσια τακτικών δημοψηφισμάτων (άμεση Δημοκρατία).
Χωρίς να επεκταθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, έχουμε την άποψη ότι, όλοι οι πολίτες της «Δύσης» κάτι ανάλογο επιθυμούν – μία υγιή Πολιτεία δηλαδή, έχοντας πλέον «κουρασθεί» από την «κενότητα» του πολιτικού λόγου, από τις χωρίς αντίκρισμα υποσχέσεις των κομμάτων, από τα πολλά λόγια χωρίς έργα, από την ανικανότητα, από την ανεπάρκεια, από τη διαφθορά και από τη διαπλοκή.
Ίσως λοιπόν να είναι αυτός ένας τρόπος για να αντιμετωπισθεί με επιτυχία η οικονομική εξουσία η οποία, διαφθείροντας και εξαγοράζοντας την Πολιτική, έχει προκαλέσει σκόπιμα την κρίση χρέους - μάλλον για να μας οδηγήσει, μέσα από τη δικτατορία των αγορών, σε σύγχρονα απολυταρχικά καθεστώτα.
Σχόλιο αναγνώστη
Στο Σύνταγμα υπάρχει ένα μικρό «παραθυράκι», το οποίο επιτρέπει την τιμωρία των ενόχων ή, τουλάχιστον, την παρεμπόδιση τυχόν καταστροφικού τους έργου - με εξαίρεση «φυσικά» τους πολιτικούς. Πρόκειται για το άρθρο 106 παράγραφος 2, το οποίο αναφέρει τα εξής:
H ιδιωτική οικονομική πρω
Ενδεχομένως λοιπόν, το σκεπτικό της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, με βάση το οποίο δικαιώνεται η Ισλανδική Κυβέρνηση για την μη διάσωση της τράπεζας Icesave, έχει σαν βάση (επί της ουσίας), το παραπάνω άρθρο του Συντάγματος.