Η εξαγωγή ενός ελληνικού προϊόντος στις αγορές του εξωτερικού ήταν (και παραμένει ακόμα και σήμερα) δύσκολη. Φυσικά το Ούζο Sans Rival δεν αποτελεί εξαίρεση.

Ήταν η εποχή που το Ούζο, το εθνικό ποτό της Ελλάδος, ήταν εντελώς άγνωστο στις περισσότερες χώρες του πλανήτη μας. Έτσι οι προσπάθειες για την εξαγωγή του Ούζου Sans Rival ήταν ακατάπαυτες, πείσμωνες, απίστευτα κοπιώδης αλλά και δαπανηρές. 

Στην κατ΄ εξοχή αγορά – prestige της Γαλλίας, οι εξαγωγές του Ούζου Sans Rival είχαν σαν αφορμή την συμμετοχή μας στην Διεθνή Έκθεση Παρισίων. Την εποχή εκείνη Εμπορικός Ακόλουθος της Ελλάδος στο Παρίσι ήταν ένας θαυμάσιος και εξαιρετικά ευγενής άνθρωπος, ο Νικολαϊδης Βούρβαχης, θερμός θιασώτης του Ούζου Sans Rival.

Ένα πρωί, μόλις έφθασα στο γραφείο μου είχα μια ευχάριστη έκπληξη: Μου τηλεφώνησε ο Νικολαϊδης Βούρβαχης, τον οποίο μέχρι τότε δεν γνώριζα, για να μου αναγγείλει ότι το Ούζο Sans Rival αξίζει να εισαχθεί και να διαδοθεί στην Γαλλία. Για τον σκοπό μάλιστα αυτό μου σύνεστησε τον εγκατεστημένο στο Παρίσι ομογενή Δημήτριο Μικρόπουλο ο οποίος διατηρούσε ένα μικρό παντοπωλείο στον κεντρικό δρόμο St. Honore με την επιγραφή MAISON MICRO PRODUITS EXOTIQUES. Το σημείο αυτό ήταν κέντρο εξυπηρέτησης όχι μόνο Ελλήνων που ζούσαν στο Παρίσι αλλά και Αρμενίων, Τούρκων κ.α. οι οποίοι αγόραζαν «εξωτικά» ελληνικά προϊόντα.  

Αποφεύγω να περιγράψω τις εντυπώσεις μου από την πρώτη επίσκεψη στο κατάστημα Micro, που στεγαζόταν σε ένα μικρό ημι-ερειπωμένο κτίριο στον επάνω όροφο του οποίου κατοικούσε και η πενταμελής οικογένεια του αγωνιστή Μικρόπουλου, πρόσφυγα από την Μικρά Ασία ο οποίος με πολλούς αγώνες και με το «δαιμόνιο της φυλής» κατάφερε από αχθοφόρος να εξελιχθεί σε έμπορο.

Η πρώτη παραγγελία των 50 κιβωτίων Ούζου Sans Rival εξαντλήθηκε μετά από λίγους μήνες, επακολούθησε δεύτερη και μεγαλύτερη και στην συνεχεία και άλλες, ολοένα μεγαλύτερες παραγγελίες. Παράλληλα με τον Δημήτρη Μικρόπουλο, ο οποίος σαν άνθρωπος ήταν πολύ συμπαθής, με την γαλλική φινέτσα να μην τον αφήνει ανεπηρέαστο,   αναπτύχθηκε και μια προσωπική φιλία μεταξύ μας. Μέσα σε αυτό ακριβώς το πνεύμα της φιλίας και της αμοιβαίας κατανόησης, μετά την πάροδο αρκετού καιρού ο Μικρόπουλος μου έκανε την εξής ειλικρινή εξομολόγηση:

«Αγαπητέ Χρήστο οι εμπορικές δυνατότητές μου δεν είναι αντάξιες ενός προϊόντος σαν το SANS RIVAL εφ’ όσον περιορίζονται μόνον στην περιοχή του Παρισιού».

Και αμέσως μετά, με έφερε σε επαφή με την Εταιρία Jarrousse -μεταξύ άλλων, ήταν αποκλειστικός Αντιπρόσωπος των κρασιών της Σάμου στην Γαλλία-, εν συνεχεία δε επισκεφθήκαμε μαζί τον Οίκον Camus εις την φημισμένη περιοχή Κονιάκ, όπου μου δόθηκε η ευκαιρία να θαυμάσω την οργάνωση, το μέγεθος των εγκαταστάσεων και την αρχοντιά του Michel Camus με τον οποίον συνήψαμε συμφωνία ευρύτερης συνεργασίας και με τον οποίον και πάλι συνδεθήκαμε με στενούς φιλικούς δεσμούς.

Μετά από τις εξελίξεις αυτές το Ούζο Sans Rival άρχισε να διαδίδεται με σταθερά αυξητικούς ρυθμούς στην Γαλλία, οπότε ξαφνικά έπεσε ο πρώτος κεραυνός εν αιθρία: Ανασύρθηκε άγνωστο πως, από πού και από ποιον, ένας παλαιός γαλλικός Νόμος, σύμφωνα με τον οποίο απαγορευόταν στην Γαλλία η κατανάλωση ποτών με βάση τον γλυκάνισο όταν ο οινοπνευματικός βαθμός αυτών υπερέβαινε τους 44 βαθμούς G.L. (δηλαδή 44% κατ’ όγκο περιεκτικότητα σε οινόπνευμα), ενώ το Ούζο Sans Rival ήταν 46 βαθμών.

Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν μια παραγγελία που έφθασε στην Μασσαλία, με απόφαση των τοπικών τελωνειακών αρχών, δεν επετράπη ούτε να εκτελωνιστεί, ούτε να εισαχθεί στην Γαλλία. Έτσι υποχρεώθηκα, με την βοήθεια του Σοφοκλή Ξενάκη, ενός φίλου και συνεργάτη τον οποίο αργότερα προσέλαβα μονίμως στην επιχείρηση μου, να κάνω τμηματικές φορτώσεις του φορτίου που βρισκόταν «αιχμάλωτο» στην Μασσαλία προς διάφορα άλλα ευρωπαϊκά λιμάνια όπως Βρέμη, Αμβούργο, Ρότερνταμ κ.α. Δυστυχώς, τα έξοδα της «επιχείρησης» αυτής υπερκάλυψαν ολόκληρη την αξία του εμπορεύματος!

Το πρόβλημα αυτό μας ανάγκασε να παράγουμε, ειδικά για την Γαλλία, Ούζο 44 βαθμών επιτυγχάνοντας την απρόσκοπτη συνέχεια της εξαγωγικής μας δραστηριότητας στην σημαντική αυτή αγορά. 

Δεν μπορούσαμε όμως να φανταστούμε πως δεύτερος και πολύ ισχυρότερος κεραυνός θα απειλούσε με πλήρη καταστροφή όλα τα μέχρι τότε επιτεύγματα καθώς και όλες τις μέχρι τότε προσπάθειες – τις δικές μας αλλά και των συνεργατών μας στην Γαλλία.

Ανασύρθηκε άγνωστο πως, από πού και από ποιον ένας άλλος παλιός Νόμος του Γαλλικού Κράτους σύμφωνα με τον οποίο όλα τα αλκοολούχα ποτά με βάση τον γλυκάνισο πρέπει να είναι  40 βαθμών οινοπνεύματος (maximum), να θολώνουν με 3 όγκους νερού και να ξεθολώνουν πλήρως με την προσθήκη άλλων τριών όγκων νερού!!!

Ένα τέτοιο προϊόν μόνον σαν παρωδία ή γελοιοποίηση του ούζου θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Η αγανάκτηση δεν μου άφησε πολλά περιθώρια σκέψεων. Με το πρώτο αεροπλάνο βρέθηκα στην Γαλλική Πρωτεύουσα και ζήτησα αμέσως να συναντηθώ με τον Διευθυντή Τελωνείων, κάποιο κύριο Μπορέλ αν θυμάμαι καλά το όνομα του. Το ραντεβού ορίστηκε στο λιτό γραφείο του κ. Διευθυντή όπου βρέθηκα μαζί με τους συνεργάτες μου Micro και Jarrousse καθώς και μιας  ευειδούς δεσποινίδος υπαλλήλου της Ελληνικής Πρεσβείας την παρουσία της οποίας εξασφάλισα μετά από επίπονη και επίμονη προσπάθεια προς τις ελληνικές προξενικές αρχές της γαλλικής πρωτεύουσας.

Ο χειρισμός της υπόθεσης θα έπρεπε να είναι λεπτός και διπλωματικός. Αποφάσισα να αξιοποιήσω κάθε χρήση Γαλλικού προϊόντος στην επιχείρησή μου: Τα μηχανήματα του εργοστασίου μας ήταν Γαλλικά, το αυτοκίνητό μου ήταν Citroen ενώ επί πλέον έκανα και πολύ σημαντικές εισαγωγές οινοπνεύματος από την Γαλλία.  

Έτσι μόλις κλήθηκα να εκθέσω το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε, έκανα μια διπλωματική επίθεση:

«Κύριε διευθυντά σας παρουσιάζω τιμολόγια από τα οποία αποδεικνύεται ότι τα μηχανήματα μου, το αυτοκίνητό μου καθώς και το οινόπνευμα με το οποίο παρασκευάζεται το ΟΥΖΟ που στέλνουμε στην Γαλλία είναι γαλλικής προελεύσεως. Πέραν αυτού Γαλλικό είναι και το σήμα κατατεθέν του προϊόντος μας SANS RIVAL  ακόμη δε και ...η γραβάτα που φοράω τώρα είναι Γαλλική!» κατέληξα πετώντας με μια γρήγορη κίνηση την γραβάτα μου έξω από το σακάκι.

Ο κ. Διευθυντής παρέμεινε για λίγο σιωπηρός. Στην συνέχεια ρώτησε αν ο ίδιος τύπος του Ούζου Sans Rival κυκλοφορούσε και στην Ελλάδα.

«Φυσικά» του απάντησα. «Και μάλιστα είναι το πιο γνωστό ούζο με ευρύτατη κυκλοφορία σε ολόκληρη την Ελλάδα». 

Δεν χρειάστηκε να προσθέσω τίποτα άλλο γιατί ο λαμπρός και ευρείας αντιλήψεως Γάλλος Κρατικός λειτουργός κάλεσε αμέσως στο Γραφείου του τον Υποδιευθυντή Τελωνείων και απευθυνόμενος σε αυτόν του είπε:

«Έχουμε αυτή την στιγμή ένα πολύ καλό φίλο της πατρίδας μας από την Ελλάδα. Διαβίβασε την εντολή μας στα τα Τελωνεία Παρισίων και Μασσαλίας να απελευθερώσουν αμέσως τα μπλοκαρισμένα εμπορεύματα του».

Ενώ έψαχνα λόγους να ευχαριστήσω τον κ. Διευθυντή για την κατανόηση και τις πράγματι κεραυνοβόλες ενέργειές του, αναρωτιόμουν πως ήταν τόσο εύκολο να πραγματοποιηθεί τέτοια στροφή 180 μοιρών. Την απορία μου έλυσε ο ίδιος, με την μορφή εμπιστευτικής πληροφορίας:   

«Υπάρχει ένας Νόμος της ΕΟΚ σύμφωνα με τον οποίο όταν η κυκλοφορία ενός προϊόντος είναι εγκεκριμένη σε μία χώρα-μέλος, οι υπόλοιπες χώρες-μέλη είναι υποχρεωμένες να επιτρέπουν την απρόσκοπτη κυκλοφορία του στο έδαφός τους. Επομένως, με ένα παρόμοιο πιστοποιητικό από την κυκλοφορία του στην Ελλάδα, δεν θα έχετε εφ’ εξής κανένα πρόβλημα με την εισαγωγή και κυκλοφορία του τόσο στην Γαλλία όσο και σε οποιαδήποτε άλλη κοινοτική αγορά».

Συμπλήρωσε μάλιστα πως και οι Γάλλοι παραγωγοί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κατάφεραν να ξεπεράσουν τις αντιρρήσεις των Γερμανών για την εισαγωγή του Chassis de Dijon στην Γερμανία.

Με τον τρόπο αυτό συνεχίσαμε απρόσκοπτα την εξαγωγική μας δραστηριότητα στην Γαλλία, όπου τα επόμενα χρόνια συνέβησαν σημαντικές εξελίξεις:

·         Ο καλός μου φίλος Louis Jarrousse πέθανε αιφνιδίως και την εξαιρετική εταιρία του (μαζί με την συνεργασία μας) συνέχισε μια άλλη μεγάλη εταιρία η οποία την αγόρασε.

·         Ο Φώτης Οσκιάν,  έλληνο-αρμενικής καταγωγής που διατηρούσε εγκαταστάσεις στο Bercy και σειρά από πιτσαρίες στο Παρίσι, προστέθηκε όχι μόνο στους πελάτες μας αλλά και στους προσωπικούς μου φίλους.

·         Τον Δημήτρη Μικρόπουλο διαδέχτηκε ο γιος του ο οποίος δεν ανέπτυξε μόνο την δουλειά του πατέρα του αλλά και την μεταξύ μας συνεργασία.

Σήμερα, πολλές δεκαετίες μετά την πρώτη εξαγωγή του, το Ούζο Sans Rival συνεχίζει την μοναδική του πορεία στην Γαλλική αγορά.  

Χρήστος Θωμόπουλος

Αθήνα, 18 Φεβρουαρίου 2010 (Κ.1047)

info@sansrival.gr , kb@kbanalysis.com

Άρθρο μας για το Ούζο Sans Rival

Το παραδοσιακό ελληνικό προϊόν σε νέα εταιρία

με πλειοψηφικό μερίδιο του Νίκου Καλογιάννη.